Rysunek odręczny dla architektów krajobrazu

Po co architektowi krajobrazu nauka rysunku odręcznego? Przecież wystarczy
- można było dawniej usłyszeć - umiejętność kreślenia. Dzisiaj słowa umiejętność
kreślenia zastępuje się znajomością odpowiednich programów komputerowych. Na
tak postawione pytanie odpowiedział już ponad dwa tysiące lat temu Witruwiusz
w swoim fundamentalnym dziele Dziesięć ksiąg o Architekturze: Architekt musi
umieć pisać, aby za pomocą notatek pamięć swą wzmocnić, następnie musi znać rysunek,
aby przy pomocy szkiców stworzyć obraz zamierzonego dzieła. Rysowanie było
wówczas umiejętnością tak cenioną że jak pisał Pliniusz Starszy, obowiązywał zakaz
uczenia się rysunku przez niewolników. Oczywiście nie dlatego, że rysunek odręczny
był traktowany jako ręczne kreślenie.
Twórcy Akademii Sztuk w czasach nowożytnych: Vasari, Zuccari, Alberti, rozumieli
rysunek bardzo szeroko - na sposób neoplatoński. Rozróżniali rysunek wewnętrzny
- wyobrażenie, konceptualną ideę rodzącą się w umyśle twórcy, i rysunek zewnętrzny,
czyli zapis tej idei w konkretnym dziele. Rysunek, jako forma najbardziej bezpośredniego
przedstawiania myśli, jest w niewielkim stopniu zależny od konwencji stylistycznych
panujących w danej epoce, podobnie jak w niewielkim stopniu zależy od bardzo
prostego warsztatu rzemieślniczego rysownika. Rysowanie nie jest też i nie było nigdy
zajęciem kosztownym. Ucząc przez ponad 40 lat rysunku w Szkole Głównej Gospodarstwa
Wiejskiego, zetknąłem się z powszechną nieznajomością podstawowych zasad
rzemiosła rysunkowego. Uważam, że warto te zasady znać, chociażby dlatego, żeby
bunt przeciwko nim był świadomy i jednorazowy, a nie permanentny, to znaczy, żeby
nie zaczynać ciągle swojej drogi do sztuki od początku i powtarzać do znudzenia te same
błędy - w rezultacie zniechęcać się do tego, co jednak jest w znacznej mierze umiejętnością
przynajmniej w odniesieniu do rysunku zewnętrznego.